Aan redders van de democratie geen gebrek dezer dagen. Maar welke democratie? Als ik het huidige discours over democratie vergelijk met wat nodig is om maatschappelijke problemen op te lossen, gaapt er een kloof van hier tot het Witte Huis.
Neem een complex probleem als de opvang van asielzoekers. Een probleem dat geen simpele oplossingen kent, met vele nationale en internationale betrokkenen, conflicterende doelen en verschillende voorkeuren.
Democratie werkt dan idealiter als volgt. De standpunten van alle betrokkenen (jazeker ook die van boze burgers) worden verzameld, argumenten worden uitgewisseld en uiteindelijk wordt een besluit genomen. Dat besluit wordt voorgelegd aan de verschillende betrokkenen en waar nodig aangepast.
Het besluit zal proberen de welvaart van zo veel mogelijk partijen te maximaliseren en ook rekening houden met minderheidsstandpunten, niet alleen uit algemeen fatsoen, maar ook uit welbegrepen eigenbelang. De geschiedenis is immers rijk aan voorbeelden van meerderheden die met dwang hun wil aan minderheden oplegden. Dat liep doorgaans niet best af.
Meeste stemmen gelden?
Wat doen de redders van onze democratie? GeenPeil verwart democratie met het tellen van de meeste stemmen en weigert zelfs aan debatten of amendementen mee te doen. Hoe op deze wijze het probleem van asielzoekers - of welk maatschappelijk probleem dan ook - kan worden opgelost is een mysterie. Of wordt ‘minder, minder asielzoekers’ roepen in deze wereld al als oplossing gezien?
Geert Wilders vindt het maken van keuzes voor geschikte coalitiepartners van andere partijen dictatoriaal, maar met twittergedrag als #kominverzet legitimeert hij de facto het gebruik van geweld van zijn kortelontjesbrigade. Ook zaagt hij aan de poten van onafhankelijke rechtspraak en media. Deze redder van de democratie leidt zelf een partij op een manier waar Kim Jong-Un nog een puntje aan kan zuigen.
Democratie en het eigen gelijk
Helemaal bont maakt Forum voor Democratie het, de partij die zichzelf het Vlaggenschip van de renaissancevloot noemt. Het motto van de renaissance was een vrolijk optimistisch Carpe Diem (pluk de dag). De renaissance luidde het eind van het feodalisme in door meer open handelsroutes. Heel logisch dus dat de voorman van deze partij Europese grenzen wil sluiten, de polonaise loopt met fascistoïde gajes op de IJzerwake, het Europese Hof voor de Rechten van de Mens desavoueert en dolkomische racistische grappen maakt. Deze modderschuit uit de middeleeuwen is net zo democratisch als destijds de Duitse Democratische Republiek.
Het zijn wonderlijke tijden. De redders van onze democratie doen denken aan mannen die volledig overtuigd van het eigen gelijk en niet vatbaar voor rede de hele dag “Ik ben Napoleon” op straat roepen. Vroeger vingen we deze mensen liefdevol op in bosrijke omgevingen. Nu sturen we ze naar het Parlement.
Foto: Serge Ninanne (Flickr Creative Commons)