Na al het slechte nieuws over hoe in Oost-Europese landen – Rusland voorop – Conchita Wurst onder vuur werd genomen, gebeurde er iets bijzonders: de songfestivalkijkers omarmden massaal het ‘anders zijn’ van deze geweldige zanger(es). Ik moest hierdoor denken aan ‘Mike’ die dagelijks gepest wordt omdat hij op ballet zit. Op zijn schoolplein geen applaus of ’douze points’ maar gelach en getreiter.
Conchita Wurst wil zich niet benoemen als vrouw of man, homo of hetero. Ik ken veel meer Conchita’s: mensen die het zat zijn om zich in een hokje te laten plaatsen omdat ze daar simpelweg niet in passen. Ze voelen zich zowel vrouw als man, beide, er tussenin, of wisselen het graag af. En hun seksuele voorkeur laten ze al helemaal niet graag beschrijven in termen van ‘homo’ , ‘hetero’ of ‘bi’. De hele seksuele voorkeur zal ze ‘een wurst wezen’. Termen als ‘queer’ en ‘panseksueel’ doen hun intrede. Deze mensen zoeken elkaar op en creëren gezamenlijk hun all-inclusive feestje: iedereen mag hier meedoen en iedereen mag anders zijn. Maar een all-inclusive kinderfeestje voor Mike bestaat nog niet.
Kinderen veranderen vanaf de kleuterschool in een soort gender-politie
Conchita werd vroeger net als Mike gepest. Kinderen lijken vanaf de kleuterschool in een soort gender-politie te veranderen. Ze hebben net het onderscheid geleerd tussen meisjes en jongens en passen dat rigide toe: meisjes dragen jurkjes en spelen met poppen, jongens hebben kort haar en doen aan voetbal. Een soort over-de-top versie van wat ze meekrijgen van ouders, docenten en commercie: jongens komen van Mars en meisjes van Venus. Mike en alle andere kinderen die ‘anders’ zijn hebben het nakijken.
In de VS is behoorlijk wat onderzoek gedaan naar het zogenaamde ‘gender-non-conform’ gedrag van deze kinderen. Al op de basisschool noemen klasgenoten (en ouders!) deze kinderen ‘homo’ of ‘lesbo’. Een deel van deze jongeren blijkt later inderdaad lesbisch, homo of bi te zijn. Sommigen zijn transgender of geen van die beide groepen, maar zijn wel ‘anders’. De Amerikaanse wetenschappers concludeerden dat zij één ding helaas gemeen hebben: een grotere kans om gepest te worden en ook om daar wat aan over te houden: een depressie of zelfmoordgedachten bijvoorbeeld.
Hoe maken we van Mike een Hollandse versie van Conchita?
Bijna iedereen kent wel een Mike. Hoe maken we van hem een jonge, Hollandse versie van Conchita? Hoe kunnen we de sfeer op het schoolplein iets meer laten lijken op die van het Eurovisie Songfestival?
Wanneer ouders kinderen leren dat iemand die ‘anders’ durft te zijn, juist talent en lef heeft. En op school anti-pestprogramma’s worden ingezet, waarmee uitvoerig stil wordt gestaan bij het feit dat jongens en meisjes onderling sterk van elkaar kunnen verschillen, maar soms ook niet. Dan zou Mike niet het mikpunt zijn van spot, maar bewonderd worden om wat hij kan. Europa heeft Conchita’s droom laten uitkomen. Nu wij die van Mike nog.