Jeugdzorg is straks misschien wel overbodig

Nu de transitie van de Jeugdzorg aanstaande is, zijn de deskundigen enthousiast (Erik Gerritsen) of bezorgd (Ido Wijers). Cock Fuchs ziet de transitie vooral als een beweging terug naar het kind in nood. Wie daar bezwaar tegen heeft, streeft andere belangen na en is hypocriet.

Binnen de Jeugdzorg houden veel partijen zich bezig met de misère van kinderen uit probleemgezinnen. Al die beleidsmakers, organisaties, instellingen, maatschappelijk werkers, gezinsbegeleiders, schuldsaneerders, multiprobleem-regisseurs, wijkagenten, schoolmaatschappelijk werkers en gezinsvoogden doen hun werk bij voorkeur van achter hun bureau of pc. Daardoor weet het hulpbehoevende kind niet met wie hij voor wat van doen heeft en zien ook ouders door de vele bomen het bos niet meer (zie  De dag dat Joop de deur dicht deed van C. Pels e.a.)

Praktijk klaagt over bureaucratische wildgroei

Om aan die chaos een einde te maken, heeft de Jeugdzorg vrij recent de één gezin-één plan-één regisseur-methode geïntroduceerd. Kort gezegd komt die werkwijze erop neer dat een regisseur de touwtjes in handen neemt en de hulpverlening coördineert. Nog afgezien van de vraag of deze methode effectief is, hebben alle organisaties inmiddels in hun visie of missie alvast genoteerd dat zíj de hulp coördineren, de regie voeren of leiding geven aan het proces. Typisch voor de jeugdzorg: als er iets nieuws aan het firmament is te bespeuren, eisen de organisaties dat onmiddellijk op. En voegen een nieuwe functie - gezinscoach, casusregisseur, hulpcoördinator of regievoerder - aan een inmiddels hele lange rij toe. Het spreekt voor zich dat er ook weer flink (meer) gerapporteerd en vergaderd dient te worden over de ‘nieuwe’ taken en verantwoordelijkheden.

De praktijk klaagt al jaren over deze bureaucratische wildgroei. Vooral de uitvoerders willen af van de Kafkaëske trechter waarin de sector is vastgelopen. Neem bijvoorbeeld de actuele roep om alleen methodes toe te passen die evidence based zijn. Daarover is in het debat al het nodige opgemerkt, dus dat hoeft hier niet herhaald te worden, wel wijs ik er op dat methodes waarvan de werking ‘wetenschappelijk is aangetoond’ in de praktijk van alledag een hoop tijd en mensen kosten (voor cursus, training, begeleiding en intervisie) maar niet per se leiden tot ‘meer handen aan het bed.’

Verandering had van Jeugdzorg zelf moeten komen

Wie in de Jeugdzorg werkt en denkt: ‘tsja, dat weten wij  nu wel’, gaat voorbij aan het treurige feit dat de jeugdhulpverlening altijd maar blijft voortsjokken in hetzelfde stramien en dat de verandering dus wel moét komen van de overheid. Had het echter niet veel logischer geweest wanneer zorgaanbieders en bureaus Jeugdzorg zelf een grote verbouwing van het stelsel hadden voorgesteld? Sterker nog, wie nu roept dat de transitie een uitkomst is, had dit zelf al jaren terug moéten opperen.

Maar nee, iedereen was bang zijn baan of opdracht te verliezen en probeerde zich op allerlei mogelijke en onmogelijke manieren van de ander te onderscheiden. Wie roept dat de transitie te snel of ten koste van probleemkinderen gaat, moet bedenken wiens belang hij verdedigt met dit standpunt. Wil hij niet gewoon blijven zitten waar hij zit en houden wat hij heeft? Is hij met andere woorden niet hypocriet en komen de belangen van het kind en zijn opvoeder voor hem de facto pas op de tweede plaats?

De door de overheid aangekondigde transitie zal een revolutie in de wereld van de jeugdzorg teweeg brengen en er zullen grote klappen vallen in de organisaties. Hopelijk zijn het niet de uitvoerend werkers die overbodig verklaard worden, maar de bestuurders. Zij hebben ten slotte de noodzaak tot verandering niet voorzien en hebben evenmin tijdig geanticipeerd op een beweging in de samenleving die al enige tijd gaande is.

De zeven vette jaren van de jeugdzorg zijn voorbij

De jeugdzorg heeft zeven vette jaren gekend. Vooral de traditionele zorgaanbieders en de bureaus Jeugdzorg hebben geprofiteerd van de onuitputtelijk lijkende subsidiestroom. Niet de uitvoerende hulpverleners, maar de ondersteunende diensten, managementlagen, kwaliteitsafdelingen en de raden van bestuur hebben zich lange tijd in weelde mogen wentelen en de jeugdzorg de kop van Hydra gegeven.

Het is daarom niet meer dan logisch en verstandig dat de politiek, namens de burger, aan de handrem heeft getrokken. De jeugdzorg is namelijk mijlenver afgedreven van de zorg voor het kind en zijn opvoeders met zijn protocollen en (evidence based) methodieken. Idealiter maakt de transitie het mogelijk dat een kind in nood straks iemand heeft die ervoor kan zorgen dat zijn omgeving weer voor hem zorgt. En is er straks een Jeugdzorg die niet bepaalt hoe de zorg er precies uit moet zien, maar oog heeft voor de verschillen per cultuur, per niveau, per wijk en per gezin. Een jeugdzorg die ruiterlijk durft te erkennen dat ze in het licht van de ontwikkelingen misschien wel overbodig wordt. Goed genoeg ouderschap en burgers die op elkaars kinderen willen letten: meer is niet nodig.

Cock Fuchs is voormalig bestuurder in de Jeugdzorg en auteur van het boek ‘Zomaar een kind.’

Dit artikel is 2423 keer bekeken.

Reacties op dit artikel (7)

  1. Inderdaad. Jeugdzorg verdient al jarenlang goudgeld door zoveel mogelijk kinderen zolang mogelijk onder toezicht en uit huis te plaatsen, waarbij de kinderrechters de meningen van jeugdzorg klakkeloos volgen. Jeugdzorg is niet zozeer een overbodige, maar vooral een zeer schadelijke en helaas zeer machtige organisatie.
    Nu komt er 1 gezin – 1 regisseur. Ook dit is een schadelijk uitgangspunt. De regie over het leven hoort bij de mens zelf en absoluut niet bij een hulpverlener. De mens moet zijn eigen leven leiden met zijn eigen fouten, successen, verdriet, geluk, want daar groeit de mens van. Problemen horen bij het leven en door deze zelf op te lossen, op zijn eigen tijd, op zijn eigen manier, wordt de mens sterk en wijs. De mens moet niet het leven proberen te gaan leiden dat een hulpverlener voor hem uitstippelt volgens een standaardprotocol, waarbij de hulpverlener niet terugschrikt voor dreiging, drang en dwang als de mens niet gehoorzaamt aan de smalle blik van de hulpverlener. Want zo is de schadelijke werkwijze van jeugdzorg, waar niemand beter van wordt. Ook de hulpverlener niet, hoewel die dat vaak niet doorheeft.
    Jeugdzorg verdient het wegens jarenlange wanprestaties genegeerd te worden en hopelijk wordt dat massaal gedaan.

  2. Ongeacht deze transitie, blijf ik nog steeds onheil ruiken. Ik zal er zijn voor de mensen die mij nodig hebben. Een kind dat onterecht is ontnomen hoort weer terug te keren. Alleen een kind dat terecht is ontnomen, zit bij een pleeggezin veilig.

    Maar… wat is nou terecht binnen de Jeugdzorg?

  3. Mooie krachtige blog! Essentieel dat belangen kind voorop komen te staan. Echt luisteren naar het kind ipv praten over het kind binnen de hulpverlening!

  4. Jeugdzorg is een instelling dat niet uit hun zelf hulp verleend maar uit besteed aan anderen instellingen zo als trivium te dordt en yulius enwat deze instellingen schrijven in hun verslagen daar kijken ze alleen naar en daar maakt jeugdzorg de grootste fout want die ver slagen begrijpen de meeste voogden niet want ze zien dan alleen de min punten in die verslagen geven hun oordeel er over zo als voogd esther vd L waar door de mensen niet meer uit de molen van jeugdzorg komen

    JEUGDZORG IS NIET INSTAAT OM DE PROBLEMEN VAN GEZINNEN OP TE LOSSEN
    ZE KOMMEN ALLEEN MAAR MET WETTEN EN PLICHTEN OM JE OREN .

  5. Helemaal mee eens met dit artikel. Ineens komt er een heel apparaat tevoorschijn bij ‘een probleemkind’. Er wordt door allerlei ‘professionals’ over het kind gesproken en vergaderd. Veel mensen die een mening geven in ZAT teams hebben het kind nog nooit zelf gezien. MET het kind praten op een prettige ongedwongen manier ipv OVER het kind overleggen, dossiers aanleggen, stempels op een kind zetten. Daardoor komt het kind (plus gezin) juist extra in de knel. En… eenmaal in beeld van Jeugdzorg, kom je er niet snel meer uit!

  6. Wij als grootouders hadden een fantastische goede band met onze kleinkinderen…het was dan ook altijd feest bij ons en de gezien onze ruimte hier konden ze vrij en onbezorgt spelen en onze kleindochter had hier ook haar eigen paardjes. De relatie van onze dochter en haar nu inmiddels ex vriend liep zodanig uit de hand door zijn drankverslaving mishandelde hij meerdere malen mijn dochter en onze kleinkinderen. Ze belde 112 die hem 10 dagen in hechtenis zouden nemen. Maar omdat meneer hulp kreeg van instanties, stond hij al na 3 dagen weer in de woning om spullen pasjes en computers mee te nemen. Onze dochter en kleinkids toen nog herstellende van de mishandeling.Hij is een zeer inemend persoon met een zeer gladde babbel, spreekt mooi a.b.n. en pakt iedereen daarmee in. Hij ging excuus maken bij de plaatstelijk burgemeester en mijn dochter moest van jeugdzorg afspraken met hem maken om in de vakantie te gaan zwemmen met de man die haar en de kinderen zo vreselijk had mishandeld. Als zij dat niet deed, werd het wel door jeugdzorg geregeld werd gezegd tegen haar.
    Nadat hij terug was heeft hij op een middag toen ze boodschappen deed de sloten verwisseld van de woning en haar met de kinderen letterlijk op straat gezet. Wij als ouders hebben ze opgevangen….dit hadden we nooit moeten doen, want na vele boze valse meldingen werd het verhaal door de moeder van haar ex vriend omgedraaid onze richting, Via spoedhulp jeugdzorg deed ze valse meldingen uit wraak dat mijn dochter 112 had gebeld en zijn ze onze kleinkinderen bij ons weg komen halen met 3 politie wagens…dit alsof wij de mishandelaars waren. Dat beangstigde de kinderen ze waren erg in panniek. De kinderen die juist van een rustige vakantie genoten en veilig bij ons waren , werden zonder gehoord te worden wreed bij ons weggehaald en na 2 verschillende pleeggezinnen gebracht. Ze hebben het in het 2e pleeggezin vreselijk gehad en mijn dochter mocht haar kindjes op lokatie bezoeken 1 uurtje per week . Dit alles zeer traumatisch geweesd voor de kinderen een hel, en mijn dochter die een geweldige moeder was en is werd vernederd door jeugdzorg en er werden leugens naar haar hoofd gegooid door 2 ordinaire jeugdzorg meiden. Zo vertelde ze dat de kinderen naar hun vader moesten en dat de mishandelingen niet bewezen waren. Jeugdzorg doet niet aan waarheidsbevinding, maar martelde geestelijk mijn kleinkinderen en onze dochter met name onze kleindochter . Er werd tegen haar verteld dat hun moeder niet voor hun kon zorgen, en dat ze naar hun vader moesten. Jullie zijn leugenaars ! riep ze naar een van de dames die overkwam als een boze meesteres. Kortom de kinderen zitten nu bij een alcohollist met alle gevolgen van dien. Hij is niet eens de biologische vader van onze kleindochter. Onze dochter mag onder begeleiding alleen haar kinderen zien…ze zeggen dat ze kwaad sprak over vader waar de kinderen bijwaren…ze vergeten echter en willen ook niet weten dat onze kleinkinderen zelf bij de mishandelingen betrokken waren. De vader in onze ogen een narcist en alcohollist krijgt alle voordeel van de twijfel, en kan nu rustig zijn gang gaan. Onze kleinkinderen moeten leugens opvolgen leiden hieronder , dit is te zien aan alles wat hij wel en niet onderneemt. Wij leven in een hel, want jeugdzorg heeft altijd gelijk en doet niet aan waarheidsbevinding. vreselijk dat onze kinderen,onder stichting jeugd en gezin vertoefende geen normaal en gelukkig leven mogen hebben, en hoe kunnen en mogen stagaires zelfstandig zulke ingrijpende beslissingen nemen!!!

    Reageer
    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Reactie

    Naam *
    Getraumatiseerde fam.

    E-mail *
    jacanjavdhout@gmail.com

    Site

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.