Wat wil je nou, Marcouch?

Opbouwwerker Fatima Lamkharrat stoort zich aan de achterhaalde beelden waarmee PvdA-kamerlid Ahmed Marcouch welzijnswerkers in de hoek zet. Het werk tijdens oudejaarsnacht zou op de schouders komen van politie en vrijwilligers. Terwijl de welzijnswerkers de grote afwezigen zijn. Kan het eens een keer opbouwender?

Ik was dit jaar met de jaarwisseling in India, maar ik wil graag nog even terugkomen op de wijdopen deur van PvdA-kamerlid Ahmed Marcouch in een artikel in de Volkskrant van 6 januari. Daarin heeft hij het over de luie welzijnswerker die niet buiten kantooruren werkt en met oud en nieuw thuiszit, terwijl bewoners en de politie het zware werk doen rondom de drukke oudejaarsnacht. De politie moet etters oppakken is zijn open deur. Joh! En wat doen Tweede Kamerleden?

In het artikel stopt Marcouch een dikke veer in de spreekwoordelijke reet van oom supercop, terwijl hij hen in het laatste deel van zijn stuk neerzet als lui ‘autochtoon trash’ dat niet in staat is te opereren in een multiculturele setting. Dat geen zin heeft om bewoners te spreken en cultuurverschillen niet snapt. Dat is waar. Dat het politieapparaat er maar niet in slaagt een afspiegeling te zijn van de bevolking is zelfs een open deur.

Maar wat wil het PvdA-kamerlid, en mijn partijgenoot, hier nou mee?

In 2006 noemde Marcouch het welzijnswerk een slappe hap, omdat ze te weinig deed tegen radicalisering. Is hij ook wel eens opbouwend geweest over welzijnswerk? Heeft hij ook wel eens gepleit vóór welzijnswerk? Want dat is toch een essentieel onderdeel van zijn wereldbeeld?

Waar heeft Marcouch het dan over?
Ik zat in India. Mijn collega’s in Rotterdam waren met oud en nieuw aan het werk. Met bewoners, vaders en moeders, met medeprofessionals, met jongeren en sleutelfiguren, om de jaarwisseling zo rustig mogelijk te laten verlopen. Extra programmering, rondes in de wijk. Maanden van tevoren worden plannen gemaakt. De buurtagenten en welzijnswerkers zitten in allerlei overleggen en netwerken en er wordt wel degelijk samengewerkt. Het idee dat justitie (enforcement) en het sociale (empowerment) niet gezamenlijk optreden is iets wat slechts ver terug in de vorige eeuw plaatsvond.

Waar heeft Marcouch het dan over? Misschien is het in Den Haag anders. Ik kan me dat niet voorstellen, maar zelfs als het zo zou zijn, dan begrijp ik het nog niet. Het was toch de bedoeling dat welzijnswerkers zich overbodig zouden maken? Dat zij investeren in buurten en bewoners zodat die bewoners bepaalde zaken zelf op kunnen pakken? Ik lees daar niets over bij Marcouch. Misschien was het wijs geweest als hij eens had gekeken naar hoeveel er op het welzijnswerk is bezuinigd de afgelopen jaren. En dat welzijnsteams op zijn minst gehalveerd zijn, ook in Den Haag.

Welzijnswerkers zijn betrokken mensen
Het is heftig om met oud en nieuw te werken. Heel heftig. De sfeer kan snel omslaan naar grimmig of zelfs gevaarlijk. Desondanks zijn welzijnswerkers betrokken mensen die zich niet alleen op oud- en nieuwjaarsdag tot diep in de nacht op straat begeven. Maar professionals die zich gedurende het hele jaar inzetten om bewoners te betrekken bij hun eigen buurt, bij de opvoeding van hun kinderen, bij het leefbaar maken van wijken, against all odds, mijnheer Marcouch. Against all the odds!

En ik weet er nog een. Wie zijn die kinderen die gericht met zware bommen gooien op die bewuste avond? Dat zijn toch onze kinderen? Wat is er mis met vrijwilligers die in hun eigen buurt hun eigen kinderen aanspreken, of waar in elk geval een soort ‘dat-is-jouw-vader-werking’ van uitgaat? Moet er zo massaal ingezet worden om die etters die ertussen zitten koest te houden? Enig idee wat dat kost? Al die manuren, al die draaiboeken van politie, ambulant jongerenwerkers, Roteb en andere instellingen?

Er moet een oud beeld de wereld uit. Dat welzijnswerkers een negen tot vijf-mentaliteit hebben, op feestdagen en weekenden vrij zijn en wat dies meer zei. Ambulante jongerenwerkers hebben werkdagen van 14.00 tot 22.00 uur met weekenddienst. Medewerkers van TOS (Thuis op Straat, een organisatie die kinderen op straat vermaakt, red.) werken standaard avonden op allerlei pleinen in de stad.

Laten we open deuren en oude beelden achterwege laten en een zinvol gesprek hebben over problematiek rond de jaarwisseling die veel leed veroorzaakt. Wellicht kunnen we daar nieuwe deuren mee openen.

Fatima Lamkharrat is opbouwwerker in Rotterdam.