Lokaal raadslid Jamal Nouhi wil niet dat Human Rights Watch opkomt voor de rechten van homo’s, lesbische vrouwen en bi’s in Marokko. Om zijn argumenten kracht bij te zetten vergelijkt hij homo’s met pedofielen. De PvdA in Breda zette hem dezelfde avond nog uit de fractie. Een logische beslissing: deze man past qua opvattingen niet bij de partij. Excuses volgden daarop snel. Maar is de kous daarmee af? Wat mij betreft niet. Want aan keukentafels en op tapijten over de hele wereld, fluistert men elkaar nog steeds enge homo-sprookjes toe.
Misschien zijn de ondoordachte uitspraken van het raadslid een weerspiegeling van wat hij vroeger thuis heeft gehoord. Wellicht komt de vergelijking met pedofielen door een fabeltje over hoe homo’s je kinderen brainwashen. De homo als een soort grote boze wolf die je verleidt om van de gebaande paden af te stappen. En dat homo- en biseksualiteit iets is van ‘hier heel ver vandaan’, maar in ons soort gezinnen gelukkig niet voorkomt. Of hij heeft het sprookje gehoord dat homoseksualiteit draait om seks, lust en macht. Voor koppels van gelijk geslacht is er dan geen ‘ze-leefde-nog-lang-en-gelukkig’-einde weggelegd, zo wordt gefluisterd. Maar ik heb niet de illusie dat sprookjes alleen in duizend-en-één-nacht-gezinnen worden verteld. Ik denk bijvoorbeeld aan René van de Gijp die laatst opnieuw aangaf er heilig van overtuigd te zijn dat homomannen allemaal kapper worden. Bij hem zal aan de keukentafel gesproken zijn over dat ‘echte mannen nóóit homo zijn’. Helden uit het voetbal zoals ‘het dappere Sneijdertje’ trouwen namelijk altijd met mooie prinsesjes. En lesbische vrouwen zijn net als boze-heksen lelijk en slecht gekleed.
Gelukkig groeien we na een bepaalde leeftijd vaak over sprookjes heen. We komen er achter dat dieren niet kunnen praten en dat stiefmoeders best aardig kunnen zijn. En zo merken we ook dat homomannen die je zoon verleiden om ‘homo’ te worden, net als draken of kaboutertjes tot het rijk der fabelen behoren. We realiseren ons dat lesbische vrouwen net als andere vrouwen de schoonheid van Sneeuwwitje kunnen bezitten. En dat we ex-profvoetballers die uit de kast zijn gekomen, zoals Wensly Garden of Arnold Smit, een sympathieke prins op het witte paard gunnen.
Met de uitspraken van Jamal maar ook die van René van de Gijp is de geest uit de fles. Ze laten zien dat sommige volwassenen nog steeds moeite hebben met het afstand doen van sprookjes. Misschien hebben zij louter en alleen mensen om zich heen die in dezelfde sprookjes geloven. En de homo- en bi-mannen of lesbische en bi-vrouwen die ze hebben ontmoet in hun leven, benoemen ze steevast als ‘uitzonderingen’. Wat een pech dat ze niemand ontmoet hebben die ze heeft verteld hoe het werkelijk zit.
Inmiddels krijgen alle kinderen op school iets te horen over verschillen in seksuele voorkeur, maar wat dat ‘iets’ is blijft nog onduidelijk. Het College van de Mensenrechten raadt in zijn recente jaarrapport gelukkig aan om op alle scholen Mensenrechten-educatie op het programma te zetten. Zodat ieder kind leert dat respect voor mensenrechten betekent dat je altijd anders mag denken en je eigen mening mag hebben: óók over homo- en biseksualiteit. Je mag het persoonlijk misschien afkeuren maar niet als een draak vuurspuwen want discriminatie is voor niemand fijn. Respect is het toverwoord. Opdat er voor iedereen een happy end is.
Hanneke Felten: projectleider emancipatie en inclusie bij Movisie.
Deze column verscheen ook op www.joop.nl.