‘U kunt daar aan tafel of op een bank wachten.’
Ze wijst naar de meubels op de hoogglansgranieten vloer voorbij de trap. Haar stem galmt tegen al het gladde in de hoge hal. Net als op de betonnen pilaar bij de ingang, is op de tafel een geplastificeerd A4’tje geplakt met de afbeelding van een doorgestreepte smartphone met eronder de tekst: ‘Sssstttt... Niet telefoneren a.u.b.’
Herstellend vermogen
Zoals verzocht, ben ik een kwartier eerder voor mijn afspraak met een fysiotherapeut van het Medisch Expertise Centrum voor Arbeid en Gezondheid. Vandaag is er een eerste onderzoek in een reeks van zes naar mijn vermeende post-covid-toestand.
Hoewel het beter gaat, heeft long covid nog aldoor het beste van mij
Het is allemaal nodig omdat een bedrijfsarts vijf maanden geleden tijdens onze enige ontmoeting een zogenaamde Functie Mogelijkheden Lijst onzorgvuldig en onvolledig heeft ingevuld. De aangevinkte antwoorden van de lijst blijken de blauwdruk voor een bedrijfsdeskundig advies voor mijn duurzame inzetbaarheid na een jaar ziekteverzuim.
Hoewel het beter gaat, heeft long covid nog aldoor het beste van mij. Met name fysiek heb ik onvoldoende herstellend vermogen, en dat vraagt psychisch vaak het uiterste van me.
Een man komt luid pratend met een telefoon aan zijn oor via de draaideur de hal binnen. Hij loopt rechtstreeks naar de oranje wachtkamerbank tegenover mij en gaat er half op liggen, standbeen op de spiegelvloer, het andere hangt hij eroverheen. Zijn onnavolgbare woorden klinken hol. Als het gesprek intensiveert, komt de vrouw achter haar balie vandaan. Bij hem gekomen, galmt ze door zijn gesprek: ‘U mag hier niet telefoneren’, en wijst naar het geplastificeerde verbod bij de ingang.
Hij kijkt naar haar op, knikt instemmend, komt overeind en loopt naar de roestvrijstalen lift achter de trap. ‘Ting’ ‒ de liftdeur schuift open en al pratend verdwijnt hij de hoogte in.
Inmiddels is het tijd voor mijn onderzoek. 22 vrijwel stille minuten later gaat de dichtstbijzijnde deur piepend open.
‘Meneer Griek?’
‘Ja, dat ben ik.’
‘Excuses, ik loop wat uit. Ik kom u over pak ’m beet 10 minuten ophalen. Oké?’
Met opgetrokken wenkbrauwen en een geveinsde glimlach knik ik instemmend naar hem.
Het is belangrijk dat u uw grenzen goed aangeeft
Een kwartier later volg ik de fysiotherapeut door een gang langs kantoorruimten.
‘Vindt u het goed als een arts in opleiding meekijkt bij het onderzoek?’
Terwijl we doorlopen, duurt het een paar seconden voor zijn vraag mijn licht geïrriteerde toestand binnendringt. Vertwijfeld sputter ik wat denkgeluiden uit als we zijn werkkamer binnengaan. Een jonge vrouw staat op, kijkt me vragend aan en geeft me een hand.
‘Én, vindt u het goed als ik meekijk?’
‘Eh, nou, eh, het overvalt me nogal. Eigenlijk weet ik het niet zo goed.’
‘Als u twijfelt, doen we het gewoon niet’, zegt de fysiotherapeut. ‘Goed dat u het aangeeft.’
Ze groet en sluit de deur achter haar.
Duurzame inzetbaarheid
‘Goed, meneer Griek, weet u een beetje wat we vanochtend gaan doen?’
‘Als ik het goed heb begrepen, ga ik een aantal fysiek uitdagende oefeningen doen.’
‘Precies. Het is belangrijk dat u daarbij uw grenzen goed aangeeft. De testen zijn geen wedstrijd.’
Na een uur kracht- en evenwichtsinspanningen moet ik nog 6 minuten fietsen met een hartslag van maximaal 120 slagen per minuut. Al na een minuut begin ik hevig te hijgen, terwijl mijn hartslag blijft hangen rond de 90 slagen. Bij 2,5 minuut krijg ik mijn benen niet meer rond. Duizelig laat ik mijn hoofd tussen mijn armen hangen.
De dagen erna voel ik het grenzeloze verlangen om weer te kunnen meedraaien vooral in mijn benen. Vijf dagen houdt de verzuring stand en zoekt mijn stemming naar de onzekere grenzen van mijn duurzame inzetbaarheid en zin om te leven.
Sander Griek is ervaringsdeskundige bij Movisie