COLUMN De grote Trump Dump: hoe nu verder met Parijs

‘Earth to Trump: Fuck you!’ Zo opende de Berliner Kurier vandaag in reactie op het bericht van de Amerikaanse President dat hij zich terugtrekt uit het akkoord van Parijs. Daar zit geen woord Duits bij. Andere reacties waren iets subtieler, maar niet veel. Ceo’s van Disney, Apple en Tesla (losers!) trokken zich direct terug uit een invloedrijke adviesraad van Trump.

Wereldleiders waren plotseling eensgezind in hun vastberadenheid om gewoon door te gaan en in ieder geval geen heronderhandelingen te starten. De beste van allemaal was Macron met zijn snedige ‘Make our planet great again’. Ook voormalig President Obama, kwam nog met een bijles klimaateconomie, gevolgd door Nobelprijswinnaar Paul Krugman.

Vier economische denkfouten van Trump

Trump maakt niet minder dan vier economische denkfouten met het afwijzen van het akkoord. Ten eerste zegt Trump dat het Parijse akkoord voor Amerika economisch onvoordelig is. Hij draagt daarvoor als bewijs een rapport aan van conservatieve economen die, hoe convenient, de baten van het akkoord even vergeten op te nemen in hun berekeningen.

De tweede denkfout is goed verwoord door Obama. De private sector in Amerika heeft allang besloten low carbon te gaan en heeft reeds miljarden geïnvesteerd. Landen die deze private acties ondersteunen met beleid zijn de toekomstige winnaars. Landen die zich terugtrekken en obsolete industrieën omarmen, kunnen op korte termijn mogelijk iets winnen maar zijn op langere termijn het haasje.

Ten derde meent Trump het op te nemen voor lokale mijnwerkers, maar die industrie is van nature al aan een daling begonnen. De mijnwerkers zijn veel meer gebaat bij herscholing en regulering die hen helpt bij gezondheidsklachten en hun pensioenen. De werkelijkheid is eerder dat Trump zakelijke belangen zal hebben in de industrie. Per slot van rekening zijn veel acties van Trump terug te voeren op zijn eigen belangen.

De vierde denkfout is echt typerend voor Trump. Hij denkt altijd dat internationale onderhandelingen het karakter hebben van een zero sum game: als China wint moet de Verenigde Staten wel verliezen. Juist bij een onderwerp als klimaat is er een enorme tragedy of the commons: ieder land heeft een individuele prikkel om teveel te produceren. Internationale verdragen kunnen leiden tot uitkomsten waar iedereen beter van wordt, net als bij visquota.

Lachwekkende uitspraken

En dan spaar ik Trump nog om deze lachwekkende uitspraak ‘The fact that the Paris deal hamstrings the United States while empowering some of the world's top polluting countries should dispel any doubt as to the real reason why foreign lobbyists wished to keep our magnificent country tied up and bound down by this agreement.’

Dus Trump wil dat vervuilende landen meer betalen. Welke landen zijn dat ook alweer? Oh wacht even. Om maar te zwijgen van deze dijenkletser: ‘I was elected to represent the citizens of Pittsburgh, not Paris.’. Dit ging niet over burgers van Parijs en in Pittsburgh haalde Trump slechts 20 procent van de stemmen.

Maar goed, hoe nu verder?

Ik zie merkwaardig genoeg drie tamelijk optimistische scenario’s.

Scenario 1: Negeer Trump 

Veel acties op het gebied van klimaat, ook in de Verenigde Staten lopen door. De staten, steden en bedrijven hebben een relatief grote autonomie en laten zich vermoedelijk niet weerhouden door Trump. De transitie van kolen naar schaliegas kan ook niet zomaar omgedraaid worden. De rest van de wereld lijkt ook al niet van zins zich te laten ontmoedigen door het wapengekletter van de Amerikaanse president.

Scenario 2: Extra inspanningen van de rest

Nu Trump een gemeenschappelijke vijand heeft gecreëerd voor de rest van de wereld (minus Nicaragua en Syrië, een curieus drietal, zelfs Rusland en Noord-Korea hebben Parijs ondertekend), is het niet ondenkbaar dat landen gezamenlijk verdere stappen zetten. Het is optimistisch, maar niet uitgesloten, zeker ook omdat op het gebied van handel de VS ook al voor alleingang lijkt te opteren en er redenen zijn voor de rest van de wereld om dichter tegen elkaar aan te schurken.

Scenario 3: Het einde van Trump

Dit draadje op twitter geeft dit scenario prima weer. Door deze actie heeft Trump niet alleen alle landen in de wereld ernstig geschoffeerd maar ook zeer invloedrijke stakeholders in eigen land. Naast ongeveer alle grote bedrijven zijn dit zelfs de vervuilende olie-industriebedrijven als Shell, ExxonMobil and BP. Als zelfs Lloyd Blankfein, de baas van Goldman Sachs die ik nog niet op een sociaal hart heb kunnen betrappen, besluit er zijn allereerste tweet ooit aan te wijden, weet je dat het einde nabij is. Het is aannemelijk dat steeds meer Republikeinen zich aansluiten bij deze kritische vertegenwoordigers van het Huis. En als het dan niet over klimaat gaat, het feit dat Trump zich zowel nationaal als internationaal ostentatief isoleert kan bredere consequenties hebben. Volgende week getuigt voormalig FBI-topman James Comey onder ede voor een Senaatscommissie. Hoe leuk gaan Republikeinen Trump nog vinden na dit ongetwijfeld zeer pijnlijke verhoor?

Naast deze optimistische scenario’s kan het natuurlijk ook minder goed aflopen: andere landen gaan ook het akkoord aan hun laars lappen of internationale verhoudingen worden zo verstoord dat we er allemaal slechter van worden.

Welk scenario zich ook ontvouwt, het lijkt vrijwel zeker dat juist de kwetsbare groepen in de Verenigde Staten het slachtoffer worden van de onbezonnen acties van Trump, net als met zijn krankzinnige hervorming van Obamacare. En zo is de cirkel weer rond: onder het mom voor opkomen voor de hardwerkende burger wordt diezelfde burger gepiepeld waar die bijstaat. Volgende keer toch maar twee keer nadenken voor je het hokje van een populist roodkleurt.

Marcel Canoy is distinguished lecturer Erasmus School of Accounting and Assurance, en columnist voor www.socialevraagstukken.nl.

Foto: Joe Flood (Flickr Creative Commons)

Dit artikel is 2325 keer bekeken.

Reacties op dit artikel (2)

  1. Heet lijkt er volstrekt niet op dat degenen die de meeste negatieve consequenties van Trump’s “beleid” zullen ervaren een volgende keer niet weer op hem zullen stemmen. Het gaat namelijk niet om het objectief afwegen van voor- en nadelen, maar om het “idee” dat mensen hebben van de stappen die door Trump worden gezet. En dat laatste wordt door Trump mooi verpakt in slogans en korte statements. Men stapt er met “het volle verstand” in; men vreet het voor waar en juist en consistent.

  2. Dat Trump president van de USA zou worden, was van weinig deskundigen: politici, journalisten, e.d. de voorspelling. Dat zo’n ‘clown’ – schreven ze – het zou maken, was onvoorstelbaar tevens onduldbaar.
    Het onvoorstelbare werd werkelijkheid, de onduldbaarheid bleef. En verkeerden Trumps voormalige concurrenten niet in diens eervolle opposanten, maar in een furieuze, rancuneuze bende, uit op Trumps ondergang. Als het vooraf niet kon, moest het maar achteraf, met leugen en laster, op wereldschaal.
    Tu quoque Canoy doet met zijn: ‘Scenario 3: Het einde van Trump’ mee.

    PS. De mondiale omvang van de hardnekkige ‘kritiek’ op Trump zou toch moeten kunnen doen inzien dat we met iemand van Kaliber te maken hebben. Ik bedoel een positief kaliber. Dit laatste schrijf ik profylactisch.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.