Het is een frisse kraakheldere ochtend als ik mijn auto parkeer bij een cilindrische spiegeltoren aan de rand van een bedrijventerrein. Buiten overheerst de geur van versgebakken brood van de industriële bakker even verderop. Binnen is het warm als in een ziekenhuis. Achter de formica balie met glazen scheidingswand zitten een beveiliger en een receptionist. Aan de wand achter hen een verzameling bedrijfslogo’s waaronder die van de ggz-organisatie waar ik een afspraak heb.
‘Goedemorgen.’
De vrouwen kijken op van het scherm in hun hand.
De receptioniste groet terug en de bewaker knikt terug naar haar scherm.
‘Waar kan ik u mee helpen?’
‘Als het goed is, heb ik een afspraak met een psychiater en een verpleegkundig specialist van de afdeling bipolaire stoornissen. Hun namen ben ik even kwijt, maar kunt u mij vertellen of ik goed zit en waar ik dan moet zijn?’
‘Oké. Eens even kijken. Wat is uw naam en geboortedatum?’
Ontluisterd
Ze tikt mijn gegevens in haar computer in, bevestigt mijn afspraak en wijst de weg. Vanuit de lift loop ik via een gang naar het uitzichtloze hart van het gebouw, de wachtkamer. Onder het systeemplafond met tl-licht staan witte wachtkamermeubels met tijdschriften erop. In de pantry staat een rode koffieautomaat. Na een kwartier komt de verpleger mij ophalen.
‘Bent u meneer Griek?’
‘Ja, dat ben ik.’
Hij geeft zijn hand en we stellen voor.
‘Sorry voor de vertraging, we stonden allebei vast in het verkeer hiernaartoe. Volgt u mij.’
We lopen door een ronde gang naar een kantoorruimte waar de psychiater net zijn sjaal aan de kapstok hangt. Hij verontschuldigt zich ook voor de stremming en geeft een stevige hand.
We nemen plaats aan de vrijwel lege bureautafel. De verpleegkundige gaat op enige afstand voor een kale muur zitten. In de vensterbank staat een verlepte plastic plant, verder is de ruimte sober en onpersoonlijk ingericht.
De inname van psychofarmaca heb ik tot nul gereduceerd
Na anderhalf uur sta ik ontluisterd buiten en snuif versuft de lucht van gebakken brood weer naar binnen. Op de terugweg denk ik alleen maar aan het gesprek en begin beter te begrijpen waarom zoveel van mijn lotgenoten liever niets met de ggz te maken willen hebben.
In tegenstelling tot de psychiater die mij twaalf jaar behandelde en van wie ik afscheid heb genomen, is de nieuwe een man die werkt volgens de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders en een specialist met pillen voor bipolairen. Hij heeft niets met de alternatieve behandeling die ik nu zelfstandig toepas. Het experimenteren met voeding en het ketodieet in het bijzonder is wat hem betreft een niet-bewezen, onbetrouwbare behandeling en gedoemd te mislukken. Hij kan mij daar niet mee helpen.
Goede nachtrust
Hoewel het beoogde energetische effect op mijn long-covid-toestand vooralsnog uitblijft, ben ik inmiddels een paar maanden in ketose, zoals dat heet. Mijn lichaam haalt alle energie uit vetrijk voedsel. Het meeste overgewicht is van mij afgevallen. Nog eens 10 kilo eraf zou mooi zijn. Met een zorgvuldig afbouwschema heb ik de dagelijkse inname van psychofarmaca gereduceerd tot nul.
Het heeft er alle schijn van dat het strikte dieet een positieve uitwerking heeft op mijn bipolaire brein
Het heeft er alle schijn van dat het strikte dieet een positieve uitwerking heeft op mijn bipolaire brein. In mijn beleving ben ik in ieder geval niet ontregeld geraakt. Mijn stemming is redelijk stabiel, en dat ervaar ik als een klein wonder.
De grootste winst ervaar ik door een bijzonder goede nachtrust. De afgelopen jaren en met name sinds het coronavirus is binnengedrongen, heb ik ernstige slaapproblemen gehad. Steeds vaker gebruikte ik daar slaapmedicatie voor met nare bijwerkingen. Dat is gelukkig niet meer nodig. Het ziet ernaar uit dat ik over een paar weken de nieuwe psychiater en de verpleger kan vertellen dat het ketodieet voor mij werkt en herhaalrecepten voor medicatie vooralsnog niet langer nodig zijn. Op zoek dus naar andere ondersteuning.
Sander Griek is ervaringsdeskundige bij Movisie