Het is mooi weer, ik zit op een terrasje in de stad. Naast mij drie dames aan de thee. 'Ik ga om een man te vinden', zegt de een, met een gebloemde groene sjaal. 'Tot een jaar geleden zou ik er nooit aan gedacht hebben', zegt de andere met helderblauwe ogen. 'Ik vond mijzelf veel te vernederlandst. Maar sinds ik in de Randstad woon, ben ik vaker onder Turken en vind ik dat ik helemaal niet verhollandst ben.'
Steeds vaker om mij heen trekken jonge, hoogopgeleide allochtonen naar het buitenland. De eerste keus daarbij is vaak het herkomstland. Maar er zijn ook verhalen van Pakistanen in Turkije, Marokkanen in Dubai of Singapore.
De wereld is klein geworden.
'Gewoon kansberekening! Mannen hier hebben mij nog niet weten te vinden. En ik moet toch echt aan de man', roept de groene sjaal me weer bij het gesprek. ' Veel meer Turkse mannen daar, de markt is groter en je wordt door familie, kennissen en vrienden veel sneller gekoppeld.'
En je carrière dan vraag ik? Ik meng me eigenlijk zomaar in het gesprek, realiseer ik me. 'Ach, als ik rijke Mehmet ontmoet is dat bijzaak', grapt de derde. 'En het gaat goed met Turkije, Europa is dying'.
'Stik er maar in samenleving! Want je doet niet je best om ons hier te houden. Werk is er overal, dan maar ergens waar ik wel welkom ben', zegt de groene sjaal, 'maar ik neem niet definitief afscheid. Er wordt niets verbroken. Mijn huisje gaat in onderhuur, voor een jaartje. Alle vrienden komen daar langs, de rest spreek ik op Facebook!'
'Ik ben toch wel geworteld en kan niet definitief afscheid nemen hoor’, zegt de dame met blauwe ogen. 'Ja een jaartje, dat is wel safe! Risicomanagement! Veilig en bekend maar toch nieuw.'
'Weet je,' fluistert de derde een beetje, 'de samenleving kan zonder mij ook draaien! De wereld is zo klein geworden, maar Nederland trekt muren op en wil niet buitenspelen. Dat benauwt me, die denkwijze is benauwend. Ik zie mijzelf als wereldburger en mijn Engels is slecht, anders was een ander land een makkelijkere keus! '
Nee, Istanbul it is! Turk uit het buitenland is interessantere partij', zegt de dame met de blauwe ogen. 'Als ticket toch naar het westen', roept de derde en staat op.
'Niks ticket, mijn Hollandse roots maken me exotisch!'
De groene sjaal staat op en verschuift haar stoel om in de zon te zitten: ' Juistem, roept ze, wie zon wil moet uit de schaduw komen! En in Istanbul schijnt de zon!'
Fatima Lamkharrat is opbouwwerker in Rotterdam