COLUMN Ahmed uit Syrië

Samira Shadid

Het is half twee ’s middags. De kantine van de Universiteit van Amsterdam (UvA) is zoals gewoonlijk propvol. Met mijn zojuist gekochte pompoensoep baan ik mij een weg tussen de studenten.

Ik kom tot stilstand bij het raam, waar ik op een quasi-designerbankje neerplof. Terwijl ik onhandig mijn rugzak en soep neerzet, repeteer ik in gedachten mijn presentatie die over een klein halfuurtje zal plaatsvinden. Foucault en Edward Said fietsen door mijn hersenpan.

Als ik opkijk, treft mij een bekend gezicht. Ahmed. Vier meter van mij verwijderd. Ahmed, die ik vanuit mijn toenmalige hbo-studie Culturele en Maatschappelijke Vorming een tijdje heb mogen begeleiden.

Ahmed is afkomstig uit Syrië. Ahmed, die eerst geen woord Nederlands sprak, maar nu wel. Ahmed, die graag naar de universiteit wilde, maar niet de juiste papieren had. Ahmed, die het uithoudingsvermogen heeft van een Ajax-voetballer en zich niet uit het veld heeft laten slaan.

Twee jaar later treffen wij elkaar, nu op een geestdodende maar tegelijkertijd uitzonderlijk interessante plek. De UvA. Als onze blikken elkaar kruisen, zit Ahmed binnen een mum van tijd naast mij op de bank.

Ahmed studeert nu economie, vertelt hij. Zijn Colgate-lach komt tevoorschijn. Een lach die hem veel geld zou kunnen opleveren, mits hij openstaat voor een carrière in de reclamewereld. Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben. Ik vertel hem hoe hij mij twee jaar terug al inspireerde. Zijn altijd positieve instelling sierde hem.

Al snel praten we over Syrië. Onze gezichten betrekken. De lach van Ahmed wordt ingeruild voor een uitdrukking die past bij een bezoek aan de tandarts. Door het getik van de regen op de ramen raken wij beiden afgeleid. De wolken huilen met ons mee.

Om van onderwerp te veranderen vraag ik of de falafel-wrap die hij in stilte aan het nuttigen is, smaakt. Hij begint te lachen. ‘Nee Samira, dat kunnen ze in het Midden-Oosten echt veel beter.’

De universiteit stond even in contact met de echte wereld. Dank daarvoor, Ahmed.

Samira Shadid is tweedejaars sociologiestudente aan de Universiteit van Amsterdam en columniste van het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken. Deze column verscheen onlangs in het winternummer van het tijdschrift.

Foto: Justin Henry (Flickr Creative Commons)