Een gemiste oproep van afgelopen zondag op mijn werktelefoon. Voicemail verraadt de naam van de beller: Joep de Jager. Mijn hart lijkt een vrije val te maken in mijn maagstreek. Zou het echt Joep van de academie zijn? De man die ik destijds zo heb onteerd? Flitsend komen pijnlijke, oude herinneringen terug in mijn bewustzijn. Vragen blijven opkomen als ik van huis naar therapie fiets. Door de lichte mist hoor ik het getingel van de slagboom. Pleziervaart richting Amsterdam moet geschut worden in de zeesluis.
Straks zit hij opeens in mijn huis
Vier boomers in lycra zijn eerder aangekomen bij de slagboom, hebben elk een elektrische racefiets tussen de benen en praten met elkaar.
‘Natuurlijk moeten échte vluchtelingen worden opgevangen. Die gasten uit veilige landen, hoe noemen ze die nou ook alweer?’
‘Veilige-landers.’
‘Ja, precies die ja, die horen hier niet, die moet je direct terugsturen.’
‘Maar het ontbreekt ze aan niks hoor!’
‘Ze hebben zelfs gratis wifi, heb ik gehoord!’
‘Op die vluchtelingenboot?’
‘Ja, precies, dat cruiseschip, daarginds.’
‘Jaja, en dan straks ook nog voorrang bij een huis.’
‘Wat jij, Kees?’
‘Nou ja eh, ik heb daar mijn hele leven hard voor moeten werken.’
Het heen-en-weer-gesprek wordt overtingeld en de slagboom verheft zich. Vlot fiets ik op mijn analoge fiets langs het vergrijsde vermogen, op naar geestelijke hulp.
Horrorachtig angstig gevoel
Weer thuis, nóg een gemiste oproep van Joep én een WhatsApp-bericht: ‘Dag Sander, dit is Joep de Jager van lang geleden. Mijn relatie is verbroken en ik ben op zoek naar woonruimte. Stella Peters gaf me de tip om jou te benaderen, omdat jij antikraak in IJmuiden zit. Ik belde je, jij belde mij, ik blijf proberen. Fijne dag, Joep.’
Dus toch. Zijn bericht komt dreigend over. Het angstige gevoel wordt horrorachtig. Stella is een vage kennis en haar heb ik al lang niet meer gezien. Voorlopig ben ik nog niet van Joep af, hij weet waar ik woon.
Geërgerd schrijf ik emotionele reacties die ik niet verstuur. Terugbellen durf ik niet. Als ik ‘s avonds mijn hond uitlaat, doe ik de deur achter mij op slot. Straks zit hij opeens in mijn huis. Weer thuis stuur ik hem de laatste reactie die ik heb geschreven. Een emotieloze, afstandelijke, maar eerlijke reactie met in het PS: ‘met dit bericht komt er wat mij betreft weer een einde aan ons contact’.
Na een onrustige nacht heb ik spijt van mijn bericht. Vooral het postscriptum is niet vriendelijk en dat past mij niet. Het zit me dwars.
Diep vernederd
Onze vriendschap is 28 jaar geleden in korte tijd ontstaan en even snel beëindigd. We zaten op de kunstacademie en het drama ging om de prachtige Marloes van mode. Joep was smoorverliefd op haar en dat wist ik niet. De korte en hartstochtelijke liefde tussen Marloes en mij veranderde opeens veel. Joep was diep vernederd door wat ik hem ontnam. Het was voor hem onvergeeflijk. Vanaf dat moment heeft hij mij compleet genegeerd. Tot zijn bericht is dat goed gelukt. Na mijn uitsluitende woorden lukt het mij niet om hem zolang te negeren.
Na 28 dagen stuur ik Joep een bericht met excuus voor mijn kille en afstandelijke reactie en bied hem aan om toch te helpen. Gelijk krijg ik een bericht terug: ‘Dag Sander, ik heb inmiddels woonruimte, bedankt voor het aanbod. Grote groet, Joep.’
‘Hoi Joep, veel geluk daar. Groet! Sander.’ Ergens hoop ik dat we elkaar nog eens zullen treffen en dan praten over wat was.
Voor een veilige-lander als Joep met een netwerk én een Nederlandse identiteit, is het blijkbaar nog altijd mogelijk om vlot woonruimte te vinden. Wellicht kreeg hij ook voorrang voor tijdelijke bewoning en gratis wifi, op een zeekanaal, in een afgedankt cruiseschip.
Sander Griek is projectmedewerker en ervaringsdeskundige bij Movisie